Voordeel van twee avonden vliegen met een tussenstop in sorteerdozen als Munchen en Zurich is wel dat je weer bij bent met de internationale pers. De International Herald Tribune van dinsdag 19 maart drukte -zoals het een kloon betaamt- een boekrecensie uit de NY Times af met de titel "How food companies use science to snare".
Gaat over een dik boek van Michael Moss: "Salt Suger Fat - how the food giants hooked us". Daarin worden dus klappen uitgedeeld. Moss is ooit beroemd geworden met het ons vertrouwd maken met Pink Slime, het vleesachtige spul dat van botten wordt geschraapt en ook in de hamburgers van een bekende keten bleek op te duiken.
De recensie valt positief uit. Ik leerde eruit dat soft drinks een 'bliss point' hebben, dat eigenlijk een bliss spectrum is, dat het optimale suikerniveau aangeeft. En het boek legt de nadruk op het feit dat gewone mensen voor hun werk zulke zaken wetenschappelijk optimaliseren.
Wie uit zulke boeken afleidt dat het allemaal wat romantischer in de landbouw moet, met de koe in de Alpenwei, moet vooral de Suddeutsche Zeitung van dezelfde dag lezen. Onder de titel Albtraum am Alpenrad doet de krant uitgebreid verslag van de runder-tbc die heerst in het gebied langs de Oostenrijkse grens, van Lindau to Berchtesgarden. Intussen staat vast dat het uit rood-wild (herten) komt. Er wordt veel geld besteed aan het testen van rundvee. Zo'n 100.000 dieren, en in een tussenstand blijkt eenvijfde besmet. 530 zijn er al afgemaakt, vlees vernietigt.
Koe in de wei is hier een nieuwe zorg: ook voorgaande jaren waren verschillende stallen tbc-vrij, tot de koeien op de alm weer met herten in contact kwamen. Jagers hebben nu opdracht om die herten populatie vergaand af te schieten, maar dat is bij de jagers geen populaire maatregel en ze halen dan ook hun quotum niet. Waarbij zich ook ethische vragen voordoen, zoals de vraag of je herten in hun winterbeschutting mag schieten.
Dezelfde krant herinnert ook nog even aan het feit dat het internet, en in het bijzonder het Internet of Things in 1991 op Carnegie Mellon in Pittsburg begon met het commando "finger coke@ca.cmu.edu". Het finger commando bestond al langer (op DEC machines) maar het nieuwe was (vollgens een internetbron overigens al in de 70er jaren) dat men de computer verbond met een coca cola frisdrank automaat zodat men vanaf het bureau kon zien of het apparaat nog flesje van de gewenste smaak bevatte.
Mooie reislectuur op weg naar een vergadering van SmartAgrifood over gebruik van ICT in de voedingsketen. Onder andere om paardenvlees te traceren en boer en consument weer met elkaar te verbinden. Met een equivalent van het finger commando kunnen we straks zien of de bergkoe nog in de buurt van de tbc-herten is geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten