Het onderzoek gaat over de rol van burger-initatieven in de ruimtelijke planning. Een relevant onderwerp, want in de democratissering van de afgelopen eeuw bleek top-down ruimtelijke ordening lang niet altijd meer te werken. En kwam er dus meer aandacht voor burger-initiatieven. Die volgens critici dan ook weer gereguleerd worden (of een zwakke onderhandelingspositie hebben) zodat er ook een school is die vind dat we naar zelf-organisatie moeten. Gezien het wilde wonen, gated communities en dergelijke verschijnselen met een gebrek aan inpassing vraag ik me dat af, maar dat terzijde.
Aan de hand van cases rond Gouda en het Heuvelland van Limburg komt Stoep met het inzicht dat story-stelling, als een wat uitgesprokener vorm van framing, er erg toe doet.Het gaat om vrij trage processesn van betekenis geven waarbij in conversaties frames worden aangepast. De verhalen moeten plakken, blijven hangen, resoneren en dat kan alleen als haakjes bij de luisteraar worden gevonden. Goede (of beter: effectieve) verhalenvertellers zijn dan ook vooral empathische luisteraars. Open, informatieve, creatieve bijeenkomsten zijn goed voor story telling, net als informele gesprekken met bv. besluitvormers. Vertel je verhaal en doe het overal.
De auteur komt tot een conceptueel model van plakkende verhalen (sticky stories), gesprekken (conversations), betekenisvolle gebeurtenissen (focusing events) en verbinders (connectors).
Die verbinders zijn mensen die zelf goed verhalen kunnen vertellen die blijven hangen (of die mensen kunnen mobiliseren), die in sleutelposities zitten om verschillende netwerken aan elkaar te verbinden, die empathisch en luisterende vermogen hebben dat essentieel is voor story telling, en die alert zijn op een window of opportunity om het verhaal kwijt te kunnen.
Van harte aanbevolen dus, dit proefschrift.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten