Zelf was ik vanochtend in de RAI waar een grote beurs werd gehouden om de wereldwijde verkopers van voedingsingredienten (van aardbeienconcentraat tot enzymen) te koppelen aan de regionale voedingsmiddelenfabrikanten. De beurs wordt regelmatig op allerlei plekken in de wereld georganiseerd, zo begreep ik. En in de beurs kon men ook een aantal side-events bezoeken, waaronder een paneldiscussie over het organiseren van duurzame ketens. Waar ik in deelnam en dat was de moeite waard: interessante mensen uit tal van plekken uit Europa.
Zo kwam ik in contact met het bedrijf Pure Circle, dat zich bezighoudt met duurzame Stevia. Ze laten het op 4 continenten door meer dan 10.000 boeren produceren en bewaken de duurzaamheid van de teelt. En ze beginnen so wie so met een voorsprong want er zou maar 1/3e van het areaal nodig zijn van suikerbieten of suikerriet voor dezelfde zoetheid. Als indirect-landuse een verkoopargument is dan wordt het snel opgepikt in de duurzaamheidsclaims.
Wat ik niet wist is dat Stevia een koude oorlog product is: doorontwikkeld door de Russen, die niet van buitenlandse suiker afhankelijk wilden zijn en het in 1899 in Paraquay als zoetmaker (her)ontdekte plantje veredelden, zo werd me verteld. En vandaar dat tot nu toe China hoofdleverancier is, er waren ook verschillende Chinese stevia-aanbieders op de beurs. Ze hebben al 40 jaar een forse markt in Japan.
Ook de suikerbieten waren al een product van een oorlog: Napoleon zette bij het continentatle stelsel, de blokkade door de Engelsen die de aanvoer van suikerriet afsneedt, in op een ersatz. De geschiedenis herhaalt zich.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten